هرکه انجام غرور من و ما می بیند

بر فلک نیز همان در ته پا می بیند

شش جهت آینهٔ عرض صواب است اما

چشمت از کور دلی سهو خطا می بیند

چشم بر حلقهٔ دروازهٔ رحمت دارد

خویش را هرکه به تسلیم دوتا می بیند

نکنی جرأت کاری که نباید کردن

گر شوی اینقدر آگه که خدا می بیند

زندگانی چه و آسودگی عمر کدام

صبح ما عرض غباری به هوا می بیند

شمع وار آینهٔ راستی از دست مده

کور هم پیش و پس خود به عصا می بیند

جای رحم است گر آزاده مقید گردد

آب در کسوت آیینه چها می بیند

بلبل ما چه کندگر نشود محو خروش

از رگ گل همه محراب دعا می بیند

به که ما نیز چو شبنم عرقی آب شویم

کان گلستان حیا جانب ما می بیند

همه ماضی ست کجا حال و کدام استقبال

دیده هر سو نگرد رو به قفا می بیند

بس که کاهیده ام از درد تمنا بیدل

موی دارد به نظر هرکه مرا می بیند